Trekking rondom Kalaw

Dag 12, de eerste dag van de trekking rond Kalaw (6 mei)
We zijn om kwart voor 9 vertrokken met onze gids Phu. We hebben gepraat over school en wat we in Myanmar deden. Hij was supergeïnteresseerd. Toen we Kalaw uitliepen, liepen we eerst over een grotere weg waar ook auto’s konden rijden. Daarna gingen we het bos in. Eerst kwamen we langs allemaal pine trees. De pine trees zijn heel erg belangrijk voor de mensen in Myanmar. Het hout van deze bomen brand heel goed en omdat de elektriciteit niet in alle kleine dorpjes te vinden is moeten veel mensen daar koken op een houtvuur. Veel pine trees worden dus gekapt door de mensen, maar dit mag officieel niet van de overheid omdat ze van Kalaw the pine tree omgeving willen maken. Maar omdat de mensen dit hout toch heel erg graag willen hebben, kappen ze nu niet de hele boom, maar alleen een paar stukken van de stam. De plekken die ze gehakt hebben verbranden ze dan zodat het vanaf een afstand niet te zien is dat er stukken hout uit de boom gekapt zijn. Als de overheid ontdekt dat iemand pine trees omhakt, dan krijgt die persoon een gevangenis straf. Na het stuk door het pine tree bos gingen we een dichter bos in. Ondanks het droge warme seizoen is alles nog supergroen! We kwamen uit bij een waterreservoir waar de mensen uit Kalaw hun water vandaan halen. Het was een heel mooi meer dat er best natuurlijk uit zag. Hier hebben we even pauze gehouden en we hebben een koek gekregen met iets van ananascrème erin. Alle verschillende trektochten komen langs dit meer. Daarna gingen we weer terug het bos in. We kwamen in een Palaung dorpje, Hin Kha Pin, waar veel kinderen rondliepen. De scholen hier zijn nog dicht en beginnen pas in juni weer. Alle kinderen kwamen naar ons toe om ons een hand te geven en hoi te zeggen. Dit was heel erg vreemd, omdat we dit in Europa niet gewent zijn. De kinderen hier dragen ook altijd een mes bij zich om zich te kunnen beschermen als ze worden aangevallen. Het wordt de kinderen aangeleerd altijd hun mes mee te nemen als ze het huis uit gaan. Het dorpje was heel klein, maar sommige huisjes waren wel van steen. De traditionele huisjes, die nog niet opgeknapt waren, waren nog van bamboe. Na een hele tijd lopen kwamen we rond half 1 uit bij een soort restaurant. Het was een Nepalees viewpoint met Indisch eten. We kregen appel, sinaasappel, mango, chipjes en chapati met een soort aardappel curry. Het restaurant lag op ongeveer 1650 meter hoog en het uitzicht was heel erg mooi. De lucht was vandaag ook helder, wat hier niet altijd zo is. Het is vaak een beetje wazig. Het waaide wel heel erg hard, maar dat was ook wel fijn, want het was heel erg warm. Als het heeft geregend, hier in Kalaw, koelt het heel erg af, maar als het al een tijdje droog is dan wordt het alleen maar warmer. Het is wel een beetje opvallend dat de mensen uit Myanmar niet samen met ons willen eten. Als wij gaan eten gaan zij ergens anders heen. Waarom dat is weten we nog niet. Na de lunch zijn we verder gelopen over een grotere weg. We zijn nog lang een klein Palaung dropje gelopen. In de Palaung dorpjes maken ze voornamelijk thee en poeder dat gebruikt wordt bij het maken van een curry. De theebladeren worden eerst geplukt en dan buiten gedroogd. De stukjes hout waar het poeder voor de curry in zit wordt ook buiten gedroogd, totdat het poeder er gemakkelijk uit komt. Een stukje verder hebben we bij een soort wegcafeetje gezeten en wat gedronken. Van de gids kregen we iets van gekarameliseerde suiker met kokosnoot en een koekje van bladerdeeg met iets van gele bonen crème erin. Het was echt superlekker. We hebben onderweg superleuke gesprekken gehad met de gids over de verschillen tussen Myanmar in superveel verschillende dingen zoals de treinen, de zorg, kip en vlees, andere financiering, wat de overheid doet, etc. Na een kwartiertje bij het cafeetje zijn we weer vertrokken. We hebben nog ongeveer een half uurtje over het brede pad gelopen, vol in de zon. Het was echt enorm warm. Toen kwamen we uit bij de oudste spoorlijn van Azië. De spoorlijn is al meer dan 100 jaar oud en nog steeds in gebruik. We moesten ongeveer 20 minuten over deze spoorlijn lopen. Ik vond dat heel leuk want de trein kon ook elk moment langskomen, maar die gaat maar 20 km per uur. Bijna naast het spoor lag het dorpje waar wij zouden slapen, Myindike. Het is een heel schattig dorpje met veel bamboe huisjes. We konden meteen naar ons huisje toe, maar de mensen wisten niet dat we zouden komen. Het huis waarin we mochten slapen was van het hoofd van het dorpje. De dochter van het hoofd is getrouwd met een van de gidsen van de organisatie waarmee wij aan het wandelen waren. Toen we aankwamen hebben ze meteen bedden voor ons klaargemaakt en we mochten op een soort balkon gaan zitten. De gids ging samen met de eigenares van het huisje koken en we mochten komen kijken als we wilden, dus dat hebben we gedaan. Tijdens het koken vertelde de gids dat er een blacksmith in het dorpje was en dat we ook daar mochten gaan kijken. Hij is met ons meegelopen. De smid was bezig met messen scherp maken voor het werken op het land. We hebben even zitten kijken, maar het gebeurt eigenlijk gewoon op dezelfde manier als bij het openluchtmuseum in Nederland wordt laten zien. Toen zijn we weer terug naar boven gelopen en hebben we even op onze kamer gezeten. Na een tijdje kwam onze gids vragen of we wat nodig hadden van een winkeltje. We zijn even naar het winkeltje geweest om water en cola te halen. Naast het winkeltje waren wat jongens voetvolley aan het spelen. Dit is de nationale sport in Myanmar. Hier hebben we even naar staan kijken. Toen we terug naar boven liepen kwamen we nog meer jongeren tegen die voetvolley aan het spelen waren. Onze gids deed ook mee. Hij vroeg of Lieke en ik ook mee wilden doen. Lieke wilde het niet, maar ik heb best een tijdje meegedaan. Het was echt superleuk, maar het deed wel pijn aan mijn voeten en m’n hoofd, want de bal is van Bamboe. Ik was niet echt heel goed, maar ik heb wel veel gelachen. De gids legde uit dat de mensen in Myanmar dit spel heel erg vaak doen als ze terugkomen van het werken. De kinderen moeten in deze tijd ook werken, omdat de scholen dicht zijn vanwege het warme weer. Toen we terug waren bij het huis was het eten al bijna klaar, dus we konden bijna meteen aan tafel. We hadden als eerste linzensoep en hij was best wel lekker. Ze hadden ook speciaal voor ons frietjes gemaakt. Toen kwam het hoofdgerecht en het was echt superveel en superlekker. Er waren sperzieboontjes met een of ander sausje, een soort snijbonen met een sausje, komkommersalade, maar die was niet zo lekker, gebakken paprika met ei, dat was echt superlekker, viscurry, die ook superlekker was, en aubergine met aardappel, maar daar hebben we niet heel erg veel van op. We kregen ook nog een groot bord rijst. Het was zo lekker, maar zo veel dat we het niet op konden. Als toetje kregen we stukjes mango. De gids kwam soms nog bij ons zitten, ook om dingen te bespreken voor de volgende dag. Helaas eet de lokale bevolking nooit met ons mee. Tijdens het koken heb ik aan de gids gevraagd waarom dat was. Voor de mensen in Myanmar is het een deel van hun cultuur om eerst de gasten te laten eten en daarna pas zelf te eten. Ze komen er dan ook niet bij zitten uit respect voor de gasten. Heel soms, als de gasten vrienden zijn, eten ze wel samen, maar de kinderen worden dan weg gestuurd. Zij moeten wel alleen eten. Dit is wel jammer want het had echt superleuk geweest als we samen zouden eten. In Myanmar wordt ook heel erg veel thee gedronken. Dit is ook een deel van hun cultuur. Als mensen geen thee willen dan is dat een teken dat ze de gastvrijheid van de mensen die het aanbieden niet waarderen. Je moet dus altijd thee nemen, ook al drink je er maar een paar slokjes van. Helaas is er ‘s avonds weinig te doen hier in het dorpje, dus rond 8 uur lagen we al in ons bed, zodat we de volgende ochtend lekker fris en fruitig op konden staan om verder te lopen.

Dag 13, de tweede dag van de trekking (7 mei)
Om 10 voor 7 stond onze wekker want tussen 7 en half 8 zouden we ontbijt krijgen. We konden lekker laat ons bedje uit, want we hadden besloten in onze normale kleren te slapen om ons te beschermen tegen de beestjes. We hebben lekker op ons gemakje gedaan. Ons ontbijt bestond uit banaantjes, mango, papaja en toost met ei. Rond half 9 zijn we weer vertrokken. De gids had nog een andere gids geregeld, want hij wist alleen de route van de eerste dag, niet van de tweede. Het was pas de eerste keer dat de gids deze route liep. Het was weer heel erg warm vandaag. Volgens de gids was het rond de 45 graden. We hebben heel vaak trappen moeten lopen om de berg op te komen. Dit is super zwaar. Zelfs de gids vond het een hele zware route. Er is hier ook een groot verschil in de route met de bergen in Europa. In Europa moet het zo makkelijk mogelijk, niet te stijl, maar heel veel slingeren. Hier gaat het pad recht omhoog en ook weer recht naar beneden, wat het nog zwaarder maakt. Tijdens het lopen zijn we langs een paar dorpjes gekomen, Taung Yoo en Danu dorpjes. Helaas was iedereen al aan het werk. Volgens de gids werken de meeste mensen in de landbouw. Er worden eigenlijk helemaal geen souvenirs meer gemaakt in de dorpjes. Alle producten die je op de markt in Kalaw kan vinden worden gemaakt in fabrieken. Rond half 12 kwamen we aan hij onze lunchplek vlak bij een station. Tijdens de lunch kregen we appel, mango, sinaasappel, chips en chapati met een bepaalde curry. Het restaurantje waarin we zitten ligt naast een spoor en er staan verschillende kraampjes met groenten. Dit is de stationmarkt. Op de lunchplek zijn we ongeveer anderhalf uur blijven zitten omdat het een hele warme dag was. Het was te warm om al verder te gaan lopen. Toen het weer wat later was zijn we verder gelopen. We moesten weer met trappen omhoog, helaas. Het was wel de laatste trap ongeveer. Toen we bovenop de berg waren kwamen we bij een klein klooster uit waar wat kinderen aan het spelen waren. Hier hebben we even pauze gehouden. De kinderen hebben een hele tijd naar ons staan kijken en toen kwamen ze ineens naar ons toe met twee pakken koekjes. De gids legde uit dat het bij de cultuur hoort dat het eten dat over is in het klooster aan de bezoekers wordt gegeven. Het waren kleine koekjes met crème ertussen met ananassmaak en groene thee smaak, best wel lekker. Toen zijn we weer verder gelopen. We hebben bijna heel de middag in de volle zon gelopen, vooral over bredere paden en soms hebben we stukjes afgesneden over smallere paden. We hebben gelukkig ook nog best vaak pauze gehouden. De uitzichten die we tegenkwamen waren supermooi. Mooie uitzichten over de bergen en over rijstvelden en velden waar andere groenten verbouwd werden. We zijn ook veel buffels tegengekomen, maar de gidsen hebben ons goed beschermd. Blijkbaar worden buffels agressief van de geur van zonnebrand. Daarom hebben ze een hekel aan toeristen. Na een lange tijd kwamen we terecht op een pad dat we al kenden. Deze weg hadden we al gelopen richting het huis van de tolk. We wisten dat het nog ongeveer een uur lopen was totdat we bij ons hotel zouden zijn. Dit was wel een beetje een opluchting want we begonnen onze voeten toch ook wel een beetje te voelen. Rond half 4 waren we terug in ons hotel. Toen Lieke en ik aan het lopen waren, hebben Saskia, Samantha en Marijn onze spullen verhuist naar een ander hotel met een beter ontbijt. We wilden wat variatie, want we zaten al een hele week in hetzelfde hotel. Omdat Lieke en ik de eerste avond van de trekking niet zo slim waren, hadden we nog helemaal niet gedoucht. Dit deden we als eerste. Toen we in het dorpje kwamen waar we zouden blijven slapen, wilden we eerst wat uitrusten voordat we zouden gaan douchen. We hadden er alleen niet aan gedacht dat de douche buiten in een apart hokje was en bestond uit een ton met water. Natuurlijk hangt hier geen licht. We kwamen er pas achter toen het al te laat was. Het was al donker, dus we konden niet meer douchen. Een douche in het hotel was dus heel erg fijn. Rond 6 uur zijn we weer naar buiten gegaan. Lieke en ik hebben een bezoek aan een olifantenkamp geboekt en we hebben geprobeerd een bus naar Yangon te boeken. Dit is mislukt, dus we moeten nog een keer gaan kijken. Toen zijn we naar een restaurantje gelopen, waar we heerlijke spaghetti met kip op hebben. We kregen zelfs pompoensoep als voorgerecht en wafels als nagerecht. Voor 6 dollar per persoon hebben we een drie gangen menu kunnen eten. In het hotel hebben we nog even lekker met z’n allen gezeten en ik heb geskypet met Jorrit. Het was heel erg leuk om hem weer even te kunnen zien.